Sam Witteveen

Toen Sam hoorde dat hij de Skills Heroes lassen had gewonnen, kon hij het nauwelijks geloven. “Ik dacht eigenlijk dat ik tweede zou worden,” vertelt hij nuchter. “Ik ga er nooit zomaar vanuit dat ik win. Alles ging wel goed die dag, maar toch…” Toen werd zijn naam als eerste omgeroepen. “Op dat moment dacht ik: huh? Serieus? Dan moet ik iets goed gedaan hebben wat ik zelf niet had verwacht.” 

Wat Sam toen nog niet wist, is dat dit pas het begin was. 

Een onverwachte battle 

Na zijn winst bij Skills The Finals moest Sam zich nog bewijzen in een extra onderlinge battle tussen MAG/BMBE- en TIG-lassers. Internationaal is er namelijk maar één gecombineerde laswedstrijd. “De jongen waar ik het tegen opnam, had al vier keer meegedaan aan Skills en was zelfs mee geweest naar WorldSkills in Lyon. Hij barstte van de ervaring,” legt Sam uit. “En ik? Ik had maar drie dagen om beter te worden in de andere las discipline.” 

Toch gaf hij niet op. “Ik dacht: ik ga het hem gewoon moeilijk maken. En het ging uiteindelijk perfect. Alles werkte gewoon super.” Die prestatie leverde hem alsnog het ticket naar EuroSkills Herning op. 

Omslagmoment 

Maar de internationale wedstrijd lonkte niet meteen. “Eerlijk gezegd: ik wilde eerst helemaal niet mee naar Denemarken,” zegt Sam. “Mijn doel was om Nederlands kampioen te worden. Dat was gelukt, dus voor mijn gevoel was het klaar.” Toch begon het langzaam te kriebelen. “Op een gegeven moment besefte ik: dit is misschien maar één keer in je leven. Nu denk ik: hoe beter je het onder de knie krijgt, hoe mooier het wordt.” 

Liefde voor het vak 

Sam ontdekte het lassen pas op de middelbare school. “We mochten het daar eens proberen en het beviel me dondersgoed. Werk met mijn handen vind ik mooi, maar dit stak er echt bovenuit.” Inmiddels is hij volledig verslingerd aan het vak. “Dat ik dit nu mag doen op zo’n hoog niveau… Fantastisch.” 

Lassen zit een beetje in de familie. “Mijn vader was kunststoflasser. Die werkte met totaal ander materiaal, maar hij weet hoe het vak in elkaar zit.” Zelf is Sam de eerste die zich richt op staal en RVS. “Dat levert thuis een leuke dynamiek op. Mijn vader kan veel, ik kan veel; we vullen elkaar aan. Alleen nu heb ik minder tijd voor eigen projecten, want alles staat in het teken van EuroSkills.” 

28 uur per week met de laskap op 

Zijn voorbereiding was intens. “Maandag oefen ik de hele dag op school, vaak tot in de avond. Dinsdag en woensdag werk ik, en daar las ik ook. Donderdag train ik weer ’s middags en ’s avonds. En zaterdag is mijn vaste trainingsdag.” In totaal komt hij uit op zo’n 23 tot 28 uur per week. 

“Vermoeiend? Soms wel. Vooral als het mooi weer is,” lacht hij. “Dan zit je in zo’n warm laspak, terwijl anderen op een terras zitten. Op zulke momenten denk ik wel eens: pfoe, ik zit hier weer in dat donders warme hok. Maar goed, je weet waarvoor je het doet.” 

Focus en valkuilen 

Sam is duidelijk over zijn ambitie. “Natuurlijk hoop ik op een podiumplek. Daar ga ik keihard voor. Maar de ervaring zelf is ook al ontzettend waardevol.” Toch kent hij zijn zwakke punten ook. “Ik ben heel pietje-precies. Dat kan positief zijn, maar soms werk ik daardoor te langzaam. In de wedstrijd moet ik echt de balans vinden tussen snelheid en perfectie.” 

Geen plankenkoorts, wel klokdruk 

Op het internationale podium staat Sam straks niet alleen. “Mijn vader, moeder, zus en vriendin gaan mee. Misschien zelfs de hond,” grinnikt hij. Of hij het spannend vindt? “Nee, niet echt. Ik word niet zenuwachtig van publiek. De tijdsdruk, dát is mijn grootste tegenstander. Je weet wat je moet doen, maar het moet ook binnen de tijd gebeuren. Dat maakt het pittig.” 

Toch is hij er klaar voor. “Ik ga gewoon mijn eigen ding doen. Niet te veel nadenken, gewoon lassen. En wie weet… misschien word ik wel weer nummer één.”